Sömürge, Sömürgeci, Sömürülgeci

Tarihinde sömürge olmamış tek millet olarak tanımladığımız milletimizin son durumu nedir? Evet, tarihinde sömürge olmamıştır, ancak içinde bulunduğumuz asırda gönüllü olarak kendini, kendisi sömürgeleştirmiştir! Nasıl? Özelleştirmeler ve şirketlerini gönüllü olarak yabancılara satarak. Bunlara, yabancılara arazi satışını da ilave ederseniz, yabancı bankaların özellikle çiftçilere tarlalarının ipoteği karşılığı verdikleri kredileri de eklerseniz durumun vahameti ortaya çıkar.

İhracatımızın neredeyse %50’sini Türkiye’de kurulu bulunan şirketleri satın alarak sahiplendikleri fabrikalar aracılığı ile yabancıların ürettikleri mallar üzerinden yapılmaktadır. Fabrika şartellerini bir-kaç aylığına indirdiklerinde, cari (döviz) açık krizleri yaşayan ülkemde vah geldi başımıza! Ayrıca ihracatımızın %70’ini yine bu yabancılar yapmaktadır. Bankalarımızın %60’ından fazlası yabancılar ellerine geçmiştir. Borsa İstanbul’da yapılan işlemlerin %70’ini yabancılar gerçekleştirmektelerdir. Sigorta şirketlerinin tamamı yine bunların ellerindedir. Bugünlerde ölü yatırım olarak adlandırılan ve ekonomik çevrelerde tartışılan AVM’lerin tamamı, kitaplarımızı basanların yarısı, gazetelerin hemen tamamı, televizyonlarımızın çok büyük kısmı hep yabancıların sahipliği veya etkisi altındadır. Ayrıca sosyal ve ekonomik politikalarımıza direkt olarak etki etmekte pek mahirler. Okullarımızın tedrisatının belirlenmesinde bile etkileri olduğu biliniyor. İstihbaratımızda kendilerine özel bürolar ve masalar kanun hükmüyle veriliyor, tam bilememekle beraber üniversitelerimizin sayıları, dersleri, tedrisatı, hocaları, yapılanması, bütçeleri, idaresi, idarecileri gibi hususlara da el attıklarını tahmin etmek zor değildir.

Sömürge ülkesi nasıl olur? Verilen örnekler kâfi değil mi? Sömürgeci ülkeler vaktiyle ordularını zayıf ama yeraltı-üstü kaynakları zengin olan ülkeler üzerine salarlar ve egemenliği altına alırlardı ve oraya bir vali tayin ederek, bütün iktisadi ve sosyal faaliyetlerden sorumlu ve yetkili kılınırdı o vali. Böylece o ülkenin kaynakları sömürgeci ülkeye aktarılır, emilecek bir varlığı kalmayınca da çekilirlerdi. Şimdi artık, ordularını değil, iktisadi işletmelerini, stratejik akıllarını, derin örgütçülerini, ekonomi ajanlarını, büyük sermayelerini, tilki kurnazlığındaki turist veya araştırmacı kılıklı casuslarını… Gönderiyorlar. Hedefe koydukları ülkelerde, milletvekillerinin bile bilmedikleri kanunları hiç hissettirmeden, uyandırmadan, tereyağından kıl çeker gibi çıkarttırıyorlar. At koşturamadıkları, ne bir kamu alanı ne de bir özel sektör alanı var. İstedikleri kişileri kendilerine hizmet ettirmedeki becerileri, başarıları doğrusu kıskanılacak türden.

Taleplerini karanlık lobilerde fısıldarlar. Küçük küçük notlar alınır. Sonra çalışma gruplarında güya tartışılır. Bir ağız tarafından basına sızdırılır. Televizyonlarda saatlerce, günlerce tartışmalar, yorumlar yaptırılır. Kamuoyu ikna edilir (nitekim hazmettire hazmettire sözü hatırlardadır.) gece yarılarına kadar zorla çalıştırılan mecliste, milletvekillerinin uykulu olduğu bir anda, herhangi bir kanun görüşülürken araya bir-iki madde halinde bir metin sokuşturulur, sabah olunca neye el kaldırdığını bile bilmeyen milletvekilleri, çıkardıkları kanunu savunmak zorunda bırakılırlar.

O günde Türkiye’yi modernleştirmek (bugün ise ileri demokrasi) adına yapılan, gerçekte, Osmanlı İmparatorluğu’nun yıkılmasına kadar gidecek bir yol olan Tanzimat Fermanı, Namık Kemal’e göre, “Batılı devletlerin Hıristiyan halka daha çok hak tanınması noktasında yapmış oldukları baskıların sonucu olarak ilan edilmiştir.” (Coşkun Çakır, Türk Aydınının Tanzimat’la imtihanı, TALİD Cilt 2, Sayı 1, 2004) Hastalık, aynı hastalık. Yabancı devletlerin dayatması, provokasyonu, tehdidi, hilesi ve daha çeşitli yollardan yaptıkları baskılar neticesi alınan kararlar, çıkartılan kanunlar, tasarruf edilen idari tedbirler tamamen ve daima millet aleyhine sonuçlar vermiş ve vermektedir. Tıpkı Tanzimat’ta alınan kararlar gibi, halen ülkemizde yapılmakta olan ve sürdürülen ‘Kürt Açılımı’ da halen tartışmaları bitmemiş Tanzimat gibi yüzyıllar boyu tartışmalara ve çekişmelere açık olacaktır. Çünkü yapılmakta olan siyasi tasarruf, milletin sadece bir bölümünü ilgilendirmektedir, üstelik yüzyıllardır Türk Devleti olarak bilinen bu devleti kuran iradenin sahibi Türk Milletinin kahir ekseriyetinin fikrini ve müsaadesini almadan. 40 yıl süren silahlı eylemleri sonunda 40.000 kişinin hayatına, milyarlarca liralık ekonomik kayba neden olan terörist faaliyetin sonucunda, Batılı dostlarımızın! dayatmasıyla yapılan bu açılım safsatası, millet birliğini bozucu, devlete bağlılığı zedeleyici sonuçlar doğurması pek muhtemeldir.

Tanzimat’ın lehinde olmakla birlikte uygulamada çıkan sorunlara karşı olan Ziya Paşa, “Olumsuz uygulamalardan yöneticilerin sorumlu olduğunu iki maddede toplayarak açıklığa kavuşturmuştur: bunlardan birincisi, bu kimselerin şahsi menfaatlerini kamu menfaatlerinin üstünde tutmaları, ikincisi ise, yeni iş başına gelen kişilerin öncekilerin yaptıklarını kötülemeye başlamasıdır.” (Çakır, aynı eser) Yine zamanımızla benzerlik kurulabilecek tespitlerdir bunlar. 2013 Aralık ayının ortalarında ortaya dökülenler, 1)‘şahsi menfaatlerin, kamu menfaatlerinin önüne çıkarıldığını’ anlatmaktadır, 2)’İş başındaki kişiler, ta Cumhuriyetin kuruluşundan itibaren öncekileri acımasızca eleştirmişlerdir.’ Bu iki maddelik benzerlikte ilginçtir.

Demek ki, benzeri işlemleri yapan kişilerin aynı kafaya sahip olduklarını da biz tespit edebiliriz.

Sömürülmeye çanak tutanın (sömürülgeci) nişanesi, hiç hak etmediği halde kendisine verilen şöhretler, payeler, ödüllerdir.

Bağımsız, hür kafa sahibine değil hak etmediği bir ödülü vermek, bir bardak çayı bile içirtemezsiniz.

Sonuç:

Hay bin kunduz!..