Uyanış…

  

Bir ulu çınarın serinliğinde,

Göğe eren dalların tarihi hatırasında,

Yad-ı ecdat düşerek hat hat, devir devir,

Demi tamam çaylar yudumlanır,

Rayihası çiğ.

Uzunca zamandır derin uykusundan,

Silkinerek kalkıp,

Dönüp kendine bakar, anlamsız nazarla,

Birlikte daldıkları uykuya dostları,

Kımıltılarla ayaklanıp,

Birbirine bakışlar fırlatıp gizlice,

Nelerin olduğunu anlamaya çalışarak,

Yeni bir rota çizerlerdi hayatlarına.

Olması gereken, kim olduklarının idraki idi.

Kimdiler ve nerden gelip nereye giderlerdi?

Ne sorular kalmıştı ardında, ne cevapları vardı,

Bakışları kesiştiğinde her şeyi anlamışlardı.

Yavaşça doğrularak dikeldiler ve,

Unuttukları sözleri hatırladılar,

Ümit oldu, ati oldu, birlik oldular, sarıldılar,

Karanlık yırtılıp ışığa vurduğu an aydınlandılar.

Yek vücut halde,

Kalabalığa vurdular.

Şimdi,

Ne hüzün, ne keder;

Bir ulu çınarın serinliğinde,

Gönlünde bana da yer ver.

(2013)

İkram

 

 

Ne ki,

İkram edilmiştir kurtuluşu için âlemin…

İnsan,

Ve İnsan eli iledir kuruluşu kalenin.

Yazan da insan, yazdıran da İnsan olunca,

Ne dermanı vardır, ne de bir hali kalemin.

Ey göremeyen göz,

Daha nasıl anlatılır,

Hangi misaller getirilir ki, göresin.

Karşı çıktığın ve itirazın ancak kendinedir,

Nasıl kavrasın şu kısıtlı bilgin.

Hüner o dur ki,

‘Eyvallah’a girip sıkıntısız,

Hayatından çıkartmaktır tümünü ne ki manasız.

Eskiye takılıp kalmak mıdır iman?

Taklit illetinden kurtarıver kendini hemen.

Sonsuzluk bilgisi, nur ile akar semadan,

Ol nur ki ezeli de, ebedi de Muhammed.

İşte mana, işte yol bir olsun gönüller,

Zaman-ı cuşta şahlansın gemisi Nuh’un,

Kurtuluş, varsa bigânelikten,

Her an oluşun hakkı için,

Her an gelişenin Hakkı için,

Hû, Hû, Hû…

Aşk olsun.

Eyvallah.