Kendi Halinde Bir Ülkücü’nün Notları

Sıkıntılı bir sohbet ortamından arda kalanlar.

Niye muhaliftir Ülkücü, neye muhalif? Muhalif olmalı mıdır? Muhalefet nereye kadardır?

Olmak, düzenin içinde var olmak mıdır? Kurulu düzen nereye kadar hizmet eder Ülkücü’ye, düzene hizmet ihanet midir davaya?

Sorular beynime saplanıyor çıkmamasına. Cevap bulamıyorum.

Peki, cevap bulunsa rahatlayacak mı Ülkücü? Sanmıyorum. Yeni problemler deryasına doğru kulaç atmaya devam edecek, yeni sorunlarla boğuşma devresi başlayacaktır. Bu yüzden, ‘uykusu haram edilen’ şeklinde tanım getirmişlerdi eskiler. Dinlenmek için bir ağaca sırtını verdiği anda, rüzgârın da tesiri ile sallanan ağaç, uykusundan uyandırmıyorsa Ülkücü’yü, bir eksiklik aramalı kendisinde, derdi büyüklerimiz bir zamanlar.

Aslında düşünen kişidir rahatsız olan. Düşünceleri sorunsuz açıklandığı zaman yeni düşünceler üşüşür beynine, düzene karşı durmak buradan geliyor. Düzen, stabildir, muhafazakârdır. Ülkücü, hareket halinde ve daima ilerici, inkılâpçı. Duraklamak yoktur onun kafasında, bilir ki, ‘dinlenmemek üzere yola çıkanlar asla ve kata yorulmazlar’, dinlenmeye geçmek, stabilizasyona uğramak olup, hayatını dumura uğratır Ülkücü’nün. Bu itibarla, daima düzen ile ülkü adamı arasında kavga vardır, düşünen ile düzenin adamı arasında.

Kanunları uygular, yasalara tabidir ve fakat hukukun insan tabiatına aykırı olan tarafları törpülemek, insanın huzuru ve mutluluğu için durmaksızın çalışmak onun ideallerini süsleyen bir çaba olduğu için kanun adamları tarafından durmaksızın rahatsız edilirler. Bilerek ve isteyerek çalışmalarını aralıksız sürdürür.

Ülkücü dâhil olduğu grup(lar) içinde de muhalif damarları daima kabarık duran kişidir. İlle de muhalefet değil, aklına (ilmine, irfanına) yatmayan fikirlere, uygulamalara, kanunlara aykırı faaliyetlere, yasalara yazılmamış ve fakat kanun bellenilmiş örflere-törelere aykırı bulunan davranışlara asla tahammülü yoktur ve tavizkâr olamaz. Doğru bildiğini, doğruyu sultanların yüzüne karşı korkusuzca söyler. Yalandan kaçar. Bilir ki, yalan dünya yıkar, hayat karartır, düşmanlık yaratır.

Sistemin tek amacı vardır: Diğerlerini kendine benzetmek. Ülkücü’nün tek amacı vardır: Huzuru aramak ve bulmak. Diğerlerini de Huzur’da görmek. Kavgası şeytan, günah, haram iledir. Sistem ise, şeytanı, günahı, haramı kullanarak insanların safiyetlerine, iyi niyetlerine mütecavizdir.

Sistem (düzen) daima galiptir. Yenileceğini bildiği halde kavgasından dönmeyi asla düşünmez Ülkücü. Düzen değişse bile, yeni gelenler kendi statülerini hemen kuracaklarından, yeni bir muhalefet alanı kendi içinde derhal gelişecektir. Bitmez tükenmez bir kavgadır onun için. Yeni gelenin, inancı, kabulleri, fikriyatı ne olursa olsun Ülkücü için kavga cephesi asla kapanmaz. Rahatladım dediği andan itibaren yeni bir kavga başlamıştır bile…

Aslında, ‘kavga’ değildir onunki, kavgası Hakk’ın hâkimiyetinin tescili, anlatılması, kabul edilmesi, kabul ettirilmesi. Halk içinde gördüğü Hakk’tır. Onun ‘kavga’ silahı kelamdır. Sözdür. Kelimelerdir. Kavramlardır. İlimdir. Bilgidir. Hakk’tır… Düşmana karşı kalkanı sevgidir. Güzelliktir. Edeptir. Sabırdır…

Bu resmin kapsadığı dimağlarda yer bulmuş büyük ve muazzam bir medeniyet tasavvuru, ulaşılmaz gibi görünen ulvi bir mahiyet arz eder. Tasavvurlardaki mükemmeliyete ulaşmak tabii ki zordur. Zorluk, onun için basamak basamak olsa bile durmadan yürünerek halledilebilecek bir basit problemdir. Hangi medeniyet sorusu pek sık cevap verdiği değerli bir sorudur. Onun medeniyeti henüz tamamlanmamıştır ve tamamlanamayacaktır. Kendini bu yolda sadece bir ceht ehli olarak görür. Yapabileceği kadarını duvarın üstüne koymaya çalışır. Israrcı değil fakat azimkârdır. Hırstan, tamahtan, kıskançlıktan geçmiş, yardımlaşmayı, birlikte çalışmayı, bir olmayı seçmiş iyilik ve güzellik yolcusudur. Cemil Meriç üstadın bildirimiyle “bir devrin şuuru olmaya” adaydır.

Yolu İnsan’a doğrudur.

Yolcusu İnsan.

Hz. İnsan.