En Güzel İsimler…

Zevk almanın imkânsız olduğu bir zulmet sabahına uyanıp, bulutlar arasından sızan ışıklar hürmetine günaydın diyebilmek cihana. Özlem pınarları sel olsa da yüreklerde, sevgi pınarlarına uğrayan her dost’a selam olsun.

Mecnun’a Leyla’yı sordular mı hiç, ne cevap verdi biliyor musunuz?

“Leyla’yı görmek mi istersin behey sersem. Bana bak!

Ben Leyla’yım, Leyla da ben.”

Sararmış kart üzerinde gördüğün resim bana aittir. Ne kadar geçti aradan kim bilir? Zamana dair sitemlerimiz yerli yerinde. Kızdığımız zaman, aslında kendimiz. Başarısızlıklarımız, ziyanlarımız bir başkasının üzerine atmada üstümüze yoktur vesselam. Niçin böyledir?

Niçin kendimize suç, hata atfetmeyiz? Zor soruya kolay cevap: Çünkü kendimizi seviyoruz.

Kendimizden kasıt ise, şu gördüğün beden, vücut. Kendimiz sanıyoruz. Derunundan haberimiz yok. Bedeni, kendine perde olmuş. Beden gözü ile görülen ‘dünya’sının dışına çıkamıyor. Günde bilmem şu kadar tevhit kelimesini okuyor, manasından bî-haber. Dünyası ve kendisi hepsi bu kadar. Dünyasından çıksa, bir füze bulsa kendine, fırlatsalar çıksa dünyasından, âlemlerden bir âlemde seyahat etse… Bu nasıl olacak? İşte günde bilmem kaç defa okuduğu “kelime-i tevhit” ile. Yeni âlemler, yeni manalar açılsa! Olmuyorsa, okumuyor demektir. Kendini kandırıyor demektir.

Ancak, ‘yok’luk ile ifade edilebilen mana, kelime-i tevhitte kendini bulur. Beden ayrılır. Dünya nizamında, bilinen beden ile varlığını sürdürür. Bedeni gören derinliğine düşünemediğinden, kendinden uzaktır, habersizdir. Zanlar (put) tevhit kelimesi ile kırılır bir bir. Ayrılık, aykırılık ile berhava edilebilir. Muhammed Nuru cihanı kaplayınca, artık görünür olur. Var olur. Göründüğü andan itibaren şaşı olmayan bir göz ‘Tek’likte (Zatından), ‘Bir’liğini (Sıfatını) müşahade eder. Umumiyetle ‘Bir’ denen varlık âlemi ‘sıfatın’ birlenmesi olarak zuhur eder. Bu itibarla, Mecnun; ‘Leyla Benim’ der ‘ben de Leyla’. Ayrılık, gayrılık yoktur.

Dünyadaki bütün hizmetleri bir insan eli ile görür. Her hizmet eden bir ‘İsmin’ sıfatlanmış hali iledir. İsimleri birleyen ve tamamını hayatında bir eden ise kendisidir. Nur-u Muhammedi’den ışığını alıp, kendi halinde, ‘hal’i ile yaşayıp gidendir.

Şifa nedir?

Öncelikle bir hastalığın vücuda tebelleş olması gerekir. Dünyadaki bazı bakterilerin vücuda yerleşmesi ve vücutta neşvü nema bulması ile bağışıklık sistemini alt etmesi üzerine vücudun insanı taşıyamaması halidir. Bu halden kurtulmanın şartı bellidir. Bir hekime müracaat etmek. Bir şartı daha var, doğru hekime gidilecek. Mesela, böbreklerinden şikâyeti olan bir hastanın göz hastalıkları uzmanına gitmesi halinde şifa sağlanmayacaktır, belki de yanlış tedavi sonucu hastalık daha da ilerleyecektir. Bir başka tür belirtebileceğimiz hastalık türü de, iç âlemi ile ilgilidir insanın. İçerilerdeki ters giden bazı hususların, beyinde (hayatın zehir olması hali) meydana getireceği arızalardan kurtulmak mutlak surette bir hekime müracaatı gerektirir ki, burada da doğru bir kapıya varmak şartı vardır.

Esma-ül Hüsna’nın, insan bütününde içselleştirilerek yaşatılması halinde, o ‘İsmin’ sıfatlanarak insanı fethetmesi üzerine, o isimle hizmet faslı başlar ki, bu durum bazı insanlarda bilerek, bazılarında da bilmeden icrasını devam ettirir. Bunun bir önemi yoktur. Elbette bilerek görevini yerine getirmek daha evladır, ama fark etmez her halükarda hizmet yapılacaktır. Yapılan hizmet Hakk’tır.

Bir arkadaşımızın ‘şaka’ yollu sorduğu bir soruya, belki cevap olabilmiştir umarız.

En doğrusunu bilen daima Allah’tır.