Üç Günlük Dünya

“Turist olmak iyidir” diyordu yazısında M.Y.Yılmaz. “Turist olmak iyidir”.

“Nereye” diye soranlara Corto Maltes gibi “uzağa” yanıtını veriyorum. Özgürlüğümü taşıyabileceğim kadar uzağa. Gerçi bir çekip gitme durumu bu ama çekip gidebiliyorsunuz, ne kadar uzağa giderseniz gidin kendinizden kaçamıyor olsanız da! (21.01.2012 yazısı, Hürriyet)

Garip bir durum. Okuduğu bir kitaptan hareketle, turistliğin iyi olduğunu vurgulaması, hemen arkasından ise, kendisinden kaçmak gibi ne anlama geldiğini bile anlayamadığım bir cümle. Yoksa bu cümle de, yine yabancı kültürlerin, bize uzak felsefelerin kendi zihninde bıraktığı yabancılaşmanın eseri mi?

“Turist olmak iyidir”. Turistliğinin farkına varabilmek daha iyi değil mi? turistliğini fark etmek. Nerede peki? Nerede bulunursan bulun, turistsin sen. Sınırlı bir zaman için geldiğin dünyada turistsin. Yapılacak işlerin, görülecek yerlerin, kurulacak binaların var. Bir an önce bitir işini ve git ait olduğun yere.

Bırak “kendinden kaçmayı”, ne diye, kaçıyorsun ki, nereye kaçacaksın ki?

Tam da tersi, yolun kendine, kendine doğru olsun.

Ne zaman tanırsın, bulursun kendini, o zaman bulursun “Rabb”ini. Aslında kişinin kendinden kaçması, “Rabb”inden kaçmasıdır. Aslından kaçmasıdır.

Dünya, insan kalabalıkları mıdır? Öyledir bir anlamda.

Kendisiyle baş başa, sürekli ve daima aklında olan sevgisi ile birlikte olan bir İnsan, daima kalabalıkların içindedir. Kendi lisanından, kendi halinden bir tanıdığı ile karşılaştığında dünyalar onun olur. Hal’i bir, lisan’ı bir, anladığı bir, kızdığı bir, protesto ettiği bir..

Ne de güzel bir zevktir bu hal.

Sıyrılıp dünyanın sayısız zevk-ü sefasından, hedefte birleşenlerle birlik olup yolda ilerlemek. Yapılması gereken, görev olarak yüklenilmiş edimlerimizin yapılması ve İnsan olma yolunda yol almak. İşte budur hedef.

Bu lisanı bilmeyenler yabancı, bu lisanı bilmeyenler içinde ancak bir “turist”sin sen.

Ne kadar etkili söyler Karacaoğlan:

“Dilleri var bizim dile benzemez”

…