“Güneş Batarken Kızarır”

Yoo yoo...  Gurubu en güzel Ankara da seyredersiniz.

***

Kameriyenin altında, hafiften yağmur yağarken, piknik masasına oturmuş, Hattat’ın doyulmaz eserinin karşısında…  Kanaviçe işlemeli bulutlar, oya oya dokunmuş orman, dere şırıltısı ve yağmur damlalarının kameriyenin damında oynaştığı saatlerdeyiz.

Üç gündür selamlaşıyoruz Alim Bey’le. Ağır adam. Sorulmadan söze karışmıyor. Burayı beğenmiş hemen her yıl bir haftalığına uğrarmış, dinlenmek için. Doğrusu kafa dinlemek için iyi bir seçim.

-“Demek, gurup en güzel Ankara’dadır diyorsunuz. Hatırlıyorum bende. Gerçekten güzel olur Ankara da guruplar. Geniş ovalıktan sonra başlayan dağların arkasına düşerken güneş, hele yağmurlu ve bulutlu bir güne denk gelindi mi, of seyrine doyum olmaz”.

-“Gurup, gurup. Ölümü çağrıştırır ayrıca. Ölüm bir anlamda en güzel Ankara da yaşanır diyebiliriz.” Burada duraksadı.

Ah, yıllar önce Filiz Bey’in yüzüne baktığımda, bir sararmışlık, bir hal görmüştüm de “Filiz Baba yüzünüz sararmış” demiştim. O unutulmaz cümleyi nasıl da söylemişti. “Evlat, güneş batarken kızarır.” İçime bir acı uçuşmuştu. Altı ay geçti, geçmedi Rahmete yürüdü Filiz Bey. Haberi duyduğumda zaten hiç aklımdan çıkmayan söz dökülüverdi dudaklarımdan. “Güneş Batarken Kızarır.” Hikayeyi naklettiğimde Alim Bey’in gözünden bir iki damla yaşın geldiğini fark ettim. Hiç silmeye çalışmadı, gizlemedi. Dudakları belli belirsiz kımıldadı. Bir Fatiha yolladı.

Elma, yenidünya ve erikten oluşan meyve sepetini ve Sarı leblebiden müteşekkil kuru yemiş tabağını masaya sürdü yardımcımız. Yanımızda bulunan bilgisayardan (dizüstü) türküler dinliyoruz. Yalçın kadehleri yenilerken bir türkü başladı Pir Sultan Abdal Hazretlerinden.

Yağmur iyice süratlenmiş, dağların tepesinden çakan şimşeklerin ışığı ile masal âlemlerinde gibiyiz. Gök gürültüleri arasında Pir Sultan sesleniyor.

“Yürü bre Hızır Paşa/Seninde çarkın kırılır/Güvendiğin padişahın/Gün gelir o da devrilir”

Sanatçı ne de güzel okuyor. İçlimi içli, dertlimi dertli. Bir de kelimelerin manalarını yaşayarak, duyarak okuyor ki, dinleyenlerin taa gönüllerine ulaşıyor ilahi Mana.

“Şahı sevmek suç mu bana/Kem bildirdin beni Han’a/Can için yalvarmam sana/Şehinşah bana darılır”

Üç yavru bir ana köpeğimiz, bir de onların arkadaşları kedi var. Gece yarısına kadar yanımızdan ayrılmazlar. Oynaşırlar, havlaşırlar, koşuştururlar.

Alim Bey uyardı “son kıtayı can kulağı ile dinleyin.”

“Ben Musa’yım sen Firavun/ikrarsız şeytan-ı lain/Üçüncü ölmem bu hain/Pir Sultan ölür, dirilir.”

-“Bu Türküyü kaç sefer dinledimse de ‘üçüncü ölmek’ hep beynimi kurcaladı. Ne demek, manası nedir”.Diye sordu Yalçın. Yağmur dinmiş,  uzaklardan iğde çiçeklerinin kokusunu sürükleyen hafif bir rüzgâr, etrafımızı saran nemli köy akşamına ayrı bir lezzet katıyordu.

-“Üçüncü ölmek!” dedi Alim Bey. Derin iç çekişi sonrası başını göğsüne doğru indirdi. Sanki kalbi ile konuşurmuş gibi bir hali vardı. “ölüm” dedi. “Aslında doğumla birlikte düşünülmesi gerekir. Her doğum ölüm sonrası gerçekleşir.” Mana denizinden yeni damlalar hücum ediyordu. Bize düşen sadece lezzet almak idi. “Üç çeşit doğum vardır. Her birinden diğerine geçerken de ölüm gerçekleşir.”

-“Nasıl yani Alim Bey. Üç çeşit doğum nasıl oluyor?” Yalçın meraktan açılmış gözlerini Alim Bey’in dudaklarından çıkacak sözlere dikmiş, meraktan nefes bile almıyordu.

-“Anadan doğmak, Babadan doğmak, Vücuttan doğmak.” Gözleri ile etrafı dolaştı. Bir yudum su içti. Nefesini köyün en temiz bölgesinden çekerek, ciğerlerini doldurdu. “anadan doğmak, herkesin bildiği doğum şekli. Ancak doğarak, ‘beden kabrine’ girilir. Buda ölmektir aynı zamanda. Yani doğum ile ölüm iç içedir. Üçüncü doğum şekli vücuttan doğum dedik. Bu da dünyadaki ölümdür. Fakat, başka âlemlere doğumdur. Asıl olan da Hadisi Şerifte buyrulduğu gibi, Yunus’un, Mevlana’nın tüm Uluların bildirdiği gibi ölmeden evvel ölmektir. ‘Men Aref’ sırrına ulaşmaktır. Buna da Babadan Doğum denir. İnsanın sahip olduğu tüm varlıkların sahibine teslim edilmesidir. Bu bir nevi tedris sistemi, alıştırma dönemi, çalışma gerektirir ki, tüm bu antrenmanlar (diyelim) bir bilgenin gözetiminde yapılır. Bu bilge Mürşidi Kamil olarak vasıflandırılır. Tüm varlığın devredilmesi, egodan, nefisten… Vazgeçilmesi ölüm olarak adlandırılır. Fakat, dünyada iken yepyeni bir âleme doğuşu işaret eder. Söyleyeceklerim bundan ibarettir.”

Bulutlar dağılmış, rüzgar kesilmiş, yağmur dinmiş, gökler gürüldemeden vazgeçmiş, kurbağalar sessizliğe bürünmüş, şimşekler utancından dağların arkasına çekilmiş, köpeklerimiz oynaşmayı keserek yüzü koyun uzanmış, kedi köpek yavrularının üzerinde kendine yer bulmuş, Alim Beyi dinleyen bizler kas katı kesilmiş…

Söyleyecek sözü olana er derlermiş.