Müslümanlar Gerçekten Mutsuz mu?

18 Şubat tarihli haberiniz.com.tr ‘den üç yazı: Yaşar Kiraz “Rezervuar Köpekleri”, Afşar Zeybekoğlu “Dindar AKP’nin Günahları Kötü bir Mantıktır” ve Nazım Peker “Müslümanlar Neden Mutsuz”.

Sıradan bir okuyuşla birbirinden alakasız gibi duran bu üç yazı aslında, yazarları farklı, fakat aynı yazının çeşitli paragraflarından (bölümlerinden) başka bir şey değil benim için.

Öncelikle Nazım Peker’in yazısını okudum:

Başlığı okuyunca sordum, -gerçekten mutsuz mu? Olumlu cevap veremedim. Başlığa göre tam tersini düşünüyordum. Hayır diyorum, Müslümanlar Mutlu!

Mutlu ki, çalışmaya, düşünmeye, fikir etmeye, araştırmaya gerek duymuyorlar. Mutlu ki, nasılsa kendilerine sağlanan bir hayat var ve bu hayatlarını yaşıyorlar. Mutlu ki, dünya ömürlerini cennet edip, sonsuzluğu düşünemez olmuşlar.

Bunlar, aslında öyle olmalarını sağlayan güçlerin propaganda ve sağladıkları eğitimlerinden kaynaklanıyor. Devletlüler; kendilerine tabi olanların, yönetimi altındakilerin düşünenlerden olmamasını isterler, kendilerine verilenlerle mutlu olabilmeyi öğretmişler ve fazlasını istememeye alıştırılmışlardır. Bu durumu, az (yetersiz) tahsil ve az yemek (bulamadıklarından) ile halletmişlerdir.

Mesela, sen düşünme, senin yerine biz düşünürüz. Sen üretme senin yerine biz üretiriz. Sen okuma senin yerine biz okuruz…(artırılabilir)

Başkaları Müslümanın yerine yaptıkça, Müslüman’da da mutluluk katsayısı artıyor.

Her tespih çekişinde cennete bir adım daha yaklaşıyor ve ona yetiyor. Kandırılmışlar topluluğudur bugünkü Müslümanlar. Hesap peşinen yapılır: iki rekât namaz 70 sevap, oh ne ala! Bir gün oruç 1000 sevap, Arafat’ta dur anandan doğduğun gibi ol… bakınız ne kadar kolay! Bunlar mutluluk veriyor. Müslümanın beynine işlenen (kazınan) zanlardır bunlar. Namaz dediği günde beş defa seccadesini sererek kıyam, rüku, secdeler gibi ritüelleri yapmasıdır. Oruç dediği sabah – akşam arası aç kalmak, Arafat dediği Mekke’deki dağda ayakta durmasıdır. Ne namazın, ne orucun, ne Arafat’ın hakikatinden haberdardır, anlatılmamıştır çünkü. Ne de merak uyanmıştır. Boşuna, atalarından öğrendiklerini tekrar edegelmektedir.

Tam bu sırada Yaşar Kiraz’ın yazısı devreye giriyor. Pavlov’un deneyleri bize ufuklar açıyor.

“Korunma ve Sakınma” refleksleri ayniyle yaşanıyor. Hayatımızı düzenleyen kuralları olması gerektiği için değil, alışkanlık olduğu için uyguluyoruz adeta. Dini ritüellerde böyle. Derdimiz Allah’a yönelmek değil, vazife olarak üzerimize farz (!) edilen ritüelleri zamanı geldikçe yapıvermek. Bir tarafında cehennem, diğer tarafında cennet. Cehennemden sakınacaksın, bunun için de namaz kılarak korunacaksın ve cennet kapıları açılacak. Ne kadar kolay! İşte o an: cennet ve cehennemin birbirine benzeştiği anlarda ne olacak? Pavlov’un köpeklerinin “durmadan çırpınması ve uluması” cehenneme yaklaştığından mı, cennetten uzaklaştığından mıdır? Ve mutluluk katsayısını artıran cennet sanrısı, Müslümanlarda bir şeylerin kötü gittiğini düşündürmeyecek ve hayallerdeki hurilerle mutluluğuna mutluluk katacaktır.

Hâsılı mutludur Müslüman.

Ve mutlu insanlardan ne filozofik düşünceler, ne mimari de gelişmeler, ne sanayi de ilerlemeler, ne sanat eserlerinde artışlar, ne kütüphanelerdeki kitap okunma ve işleme sayısında yükselişler asla görülmez. Fikirlerin, eserlerin gelişmesi, sanayide atılımlar ancak, durumundan, halinden, yerinden endişe eden, rahatsız olan, ibadetlerine güvenmeyen, yaptıklarıyla övünmeyen, kendini öne sürmeyen… lerden meydana gelecektir.

Mutsuz insan verdiği eserlerden anlaşılır. Madem mutsuzdur Müslümanlar, sayalım bakalım son 300 senedir hangi eserleri vermişler?

Afşar Zeybekoğlu’nun doyumsuz yazılarından birisini daha okuduk:

“Dindar insanların nasıl olup da hazineyi soyup soğana çevirdiğini mi merak ediyorsunuz. Din boyasını kazıyın ve dindar badanasının altındaki ‘bedava devlet gücünü kullanabilmek imkânını’ ele geçirmiş ilkel insanı görün. Zira günümüz dincilerinin hali içine ilke, kanun, terbiye konulmamış ruhsuz çamur yığınından farksızdır”.

İşte Müslümanın hali. Mutsuz değil, tam tersi mutlu Müslümanın hali. Dünya da mekânı ve ahirette imanı tamam etmiş Müslüman!

Dua edelim de sıkıntılar, belalar Müslümanların üzerine yağsın. Yağsın ki, sahte mutluluklardan kurtulup, acının acı olmadığını anlasınlar. Mutsuzlukla başladıkları yollarına, huzuru kalp içinde varsınlar. Zihinlerinde biriktirdikleri zanlarını (putlarını) kırsınlar da, tapınma dedikleri tanrılarını yerle yeksan edip, Allah’a ulaşsınlar. Özgürleşsinler, çünkü derin tefekkür, ancak özgür Müslüman’ın becerebileceği bir çalışmalar bütünüdür. Durmaksızın halinden şikâyet eden, ilim fakiri Müslümanlar yerine, halinin haliyle hâllenip, halini (fıtratını) bilinçli yaşayan gerçek Müslümanların, mutsuzluklarını aşıp, gerçek huzura varacağının şuuru ile…

“Mutsuz edenlere dua et, mutluluğu daha derin hissettirdikleri için” (Hz. Mevlâna)