Bir ‘Oku’ma Temrini

“Yaratan Rabbin ismi (ile işaret ettiği hakikatin olan kuvveler) ile oku!” (Alak/1)

Olmuyor!

İdrak edemiyorum. İşaret, ‘Bela Kalesi’nde verilmiş ve ‘Evet’ diyerek teslim olunmuştu. ‘Oku’ma ondan sonra başlayacak, devamında ise ‘Rab’bin terbiye ediciliği, öğreticiliği ile ‘Hakikat’ kuvveleri açılacaktı. Beceremedim. Olmuyor. Ya da ben böyle zannediyorum.

Okunacak kitap, terekleri çok çok yükseklere asılmış bir kütüphanenin duvarında duruyor adeta. Ulaşmak zor ama imkânsız değil.

“Evet” mecburiyetidir hayatın. Olumsuz sorulardan, olumlu cevaplar çıkar. İş odur ki, olumlu verilen cevap üzere yaşamak ve geliştirmektir hayatı ve idraki.

“Estetik bırakıştan ayrı olarak metafizik bırakış; estetik boyutlar taşıyabilse de, yaşamla daha bilinçli bir ilişkidir. Neden daha bilinçli? Bu boyutta yaşamla beden olarak, duygu olarak titreşim halindesinizdir, çünkü. Yaşam biçiminiz, ilişkileriniz bu titreşimi bütünler. Yüksek düzeyde bilinçle yaşanan ‘teslimiyet’ böyledir. Nietzche’nin ‘evet’i böyle bir evettir. Yaşamı kavrayan, onu tazeleyen, ona yeni anlamlar, değerler sunan evettir.” (Ahmet İnam, Akşam,29 Mayıs 2011) estetik yoksunu, ahlak fakiri, dar idrakli kişinin okuması olsa olsa Zagor çizgi romanı okunması tadında bir zaman geçirme aracı olur. Bu dünyada bedenle yaşıyorken, hissiyatımız, duygularımız, moralimiz, maneviyatımızla da bedenen iletişim içinde olmalıyız ki, hayat tarzımız manevi ve dünyevi yaşam biçimini de etkileyen bir haldir. Bütün bunların olabilmesi ise, İnam Hoca’nın deyişiyle “yüksek düzeyde bilinçle yaşanan teslimiyet” gerektirecektir. Aksi halde, duvarlarımızı süsleyen Mushafları okumakla, tüm mahallelerimizde bulunan camilere gitmekle olabilecek bir hal veya varılacak bir nokta bulunmamaktadır, kendi kendimizi oyalamaktan başka. Nitekim asrın vicdanına seslenen ilim adamı şunları söylüyor:

“Kur’an’a göre, mesela, okumak, özellikle Kur’an okumak namazdan daha önemli, daha öncelikli ve erdirici bir ibadettir. Kur’an’ın emrettiği temel ibadet okumaktır, namaz kılmak değil. Dahi ilahiyatçı Prof. Hüseyin Atay’ın ifadesiyle, ‘Din meselesinde namaz zurnanın son deliğidir. Onu ilk delik yapanlar İslama kötülük yaptılar.’(ayrıntılar için bizim Kur’an’ın Temel Buyrukları adlı kitabımıza bakmalıdır.)

Bu gerçeklerden söz eden bir ‘öğütçü’ gören varsa söylesin! Putlaştırılmış birilerinin reklamını yapmak için bir tür ‘film setini’ne dönüştürülmüş camilerden Allah Rızası beklemek bir aldanıştan ibaret olmasaydı, yüz bin küsur caminin boy attığı Türkiye, dünyanın refah ve ahlak cenneti olurdu. Oysaki bunun tam tersi olmuştur ve olmaktadır. Cami sayısı arttıkça huzur, refah ve ahlakın paydası düşmektedir.” (Yaşar Nuri Öztürk, 9 Eylül 2012, Yurt Gazetesi).

Böyle olmamalı, ‘oku’ma emri bir başka mana ile seslenmiş olmalı, emredilmiş olmalı. Ahlaken yerlerde sürünürken, bir yetim ağlayarak yanından geçerken onu hiç görmezken, aç yatan komşuları, kitap alamadığı için okuluna gidemeyen akrabaları bir yerlerde dururken, şu okuduklarımız ‘Oku’nması istenen olmamalı. Bir başka okuyuş, bir başka derleniş-toplanış olmalı.

Ayrıca, yanlış okumalar, eksik okumalar sonunda dünyadaki yerimiz de belli. Hep bir geriye gidiş, hep hır-gür, hep çekememe, hep başkalarından bekleme… Olmuyor. Olamıyor. Bir başka ‘oku’ma eyleminin başlaması, gelişmesi gerekmektedir. Bizden istenen bu okumalar değil. Şunu da tespit etmek lazımdır ki, bildiğimiz okumalar bizleri geri götürmekte, ilerlememizi sağlamamakta, bizleri ezberci, taklitçi yapmaktadır. İstenen bu değildir.

Konu buraya gelmişken sosyal medya sayfalarındaki bir konuşmayı olduğu gibi buraya nakletmek isterim: (İznini almadığım için ismini veremiyorum, arayan bulur).

Ekranda şu mesaj okundu: “Âlemde şuhud ettiğin her şey, nefsindeki varlığın suretlenip zahire çıktığı karşılığıdır…”

Konunun açılması rica edilince şöyle devam etti ihtiyar:

“Beka âleminin gözleri vardır. Pek bilinmez. Efal aleminde afal-sıfat-zat dersleri vardır, sonra CEM başlar.. İnsanlar bu cem noktasına gelmeden, yani batınlarını hissetmeden ilim ile yüklenirler. Sonra Cem başlar. Ama ilimleri sadece yük haline gelir. Yani velayet zannederler. Oysa büyük bir uykudur o hal…

Beka âlemini hissettiğinde, tüm dünya veya tüm kâinat insan şuurunun dışarıya suretlenmiş haline şahit olur. Kişi nereye baksa Allah’ı görürdü daha önceden. Ama bu defa nereye baksa kendi iç dünyasını görmeye başlar. Yani Allah perdesi aralanır. Kendini seyretmeye başlar.

İşte, Cebrail’in OKU dediği bakış ve seziş budur…

Göz ile görülen tüm metaryeller, insanlar, haller insanın içindeki esmaların dışarıya suretlenerek çıktığı hallerdir. Aslında kişi kendi şuurunu bedenini izler. Kendi vücudunda ne varsa dünyada da o bölgede savaş veya eğlence olur. Başın ağrısa karşılığı olarak dünyanın baş kısmı ağırlaşır. Kalbi çarpsa Kâbe de bir şey olur… Bir yeri kaşınsa dünya da bir yer titrer…

Bu hal cemül cem halidir, 2. Aynadır. Varlık ve yokluk berzahidir. Burada batın ve zahirden söz edilmez. Varlık ve yokluktan dem vurulur. Gördüğün o haller, için dışarıya yansımasıdır… Bekayı anlamadan hissetmeden akıldaki var olan ilmin karşılığı bulunamamış demektir. (bu duruma) Sadece ilim yüklü deve derler, kitap yüklü eşek derler.”

Konuşma böylece noktalandı.

Bir yazımızı şöyle bitirmiştik.

Herkesin bir kitabı vardır, açılmak için Besmele bekler.