“İnsan hayatında mutlu
zamanlar azdır.” Cümlesiyle başlamış, “Sevgiler eriyip dostluklar
tükenince” başlıklı yazısına
Mustafa Öztürk Hoca.
İnsan, kendi elleriyle
kurduğu dünyasında mutlu bir şekilde yaşamaktadır oysa. Bu tanım hemen bütün
insanlar için doğrudur. Huzursuzluk, mutsuzluk olarak beliren kıpırdanmalar,
dünyasından bir şeylerin kopması ihtimalinden kaynaklanır. Çünkü elleriyle kurduğu
binasının, yavaş yavaş çürümeye meyletmesi, o binanın (dünyasının) bir gün
gelip de yıkılacağını düşünmesi huzursuzluğunun kaynağı olmaktadır. Mutludur,
kendi dünyasında bütün insanlar ve kendi dünyasında cennet hayatı
yaşamaktadırlar. Cennet dedikleri, gölgelik, serin suların coştuğu, meyvelerle
donatılmış bir dünya, elini uzattığı her şeye hayalinde (vehminde) sahip olunarak
ve karşılanan tüm ihtiyaçlar, mutludur insanlar dünyasında.
Mutluluğu bozulanlar yok
mu?
Var.
Cennet dünyasından kovulup,
dünyaya ayak basanlar!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder