Yaşananlar Kaostur!

“Biz insanlar hayat ve kâinatın hakikat ve mahiyetini anlayamıyoruz. En iyisi mi, kendimize en iyi hal ve hareket yolları seçme işi ile uğraşalım” (Sokrat)

Akıl tutulması mıdır nedir yaşanılan, bir türlü anlamlandıramıyorum. İzahta güçlük çekiyorum. Ya, düşünme yetimizi kaybettik, ya da eziyet çekmekten, korku duyarak yaşamaktan zevk alır hale geldik. Nasıl bir hal ise, toplum olarak, hep birlikte hareket edip, kösemenin peşinden yardan atlamak üzereyiz. Hayır olsun, hayır dileyelim.

Çocuklar dağa kaçırılıyor, konuyla ilgili söylenilenler şunlar:

1. Kaçırılma yok, gönüllü gittiler. 2. Götürdüğünüz gibi getirin. 3. Biz getireceksek, senin işin ne? 4. Çocukların analarına para verildi, ücret karşılığı oturma eylemi yapıyorlar. 5. Ortaokul ve lise çağındaki çocuklar terör baronları tarafından ölüme çekilmekte, kullanılmak ve çatışmaya sokulmak üzere dağa götürülmektedir. 6. Çocuklar getirilmezse B ve C planlarımızı devreye sokarız 7. Erdoğan’ın B planı Öcalan’a yalvarmak, C planı Öcalan’a bir daha yalvarmak. 8. Mutlaka ki, çocuklara Türk askeri düşman olarak gösterilmektedir. 9. Başbakan Erdoğan çocuk kaçıran PKK’dan yardım dilenmektedir.

Memleketin bir bölgesinde, eli silahlı PKK grubu yolları kesiyor, tam 9 gün trafik duruyor. Hayat duruyor, oralı olan yok. Resmi görevli Korucular öldürülüyor (8 korucu şehit edilmiştir) bir tek Allah’ın kulu çıkıp da neler oluyor diye soramıyor. Küçük bir grup, yüzleri açık, adresleri belli oldukları halde, büyükşehirlerde protesto yapmak isteyince, polis kuvvetleri acımasızca, gaz, su, job gibi silahlarıyla saldırıya geçip, masum protesto ve talepleri orantısız güç kullanarak dağıtıyor. Yüzleri maskeli bir grup polis kuşatması altında fakat hiçbir polise, anlaşılmaz bir şekilde müdahale fırsatı verilmemiş olduğu halde gösterilerini yapıyorlar. Havai fişekler, taşlar, sopalar, Molotof kokteyller gırla gidiyor. Nereden geldiği bilinemeyen kurşunlarla iki kişi ölüyor. Daha sonra polis, lütfen harekete geçiyor. Küçük grup kaçarak dağılmak zorunda kalıyor. Devletin Valisi terör örgütü elebaşına saygılarını sunuyor, bağlılığını bildiriyor. Valiyi eleştirenleri eleştiriyor iktidar yetkilileri. Terör örgütü, yaptıkları eylemlerin, halk eylemleri olduğunu anlatabilmek için, başı yaşmaklı anaları, mektepli çocukları sahaya sürüyor. Taş atan çocuklar, örgütten bağımsız gibiy(miş) gibi lanse edilmek isteniyor. Devletin yapmaya çalıştığı karakolların (kale-kol) yıkılması talepleri var. İnşaatlarda görev yapan mühendisler kaçırılıyor. Terör yanlıları ellerinde ağır silahlarla yol kesip kimlik kontrolleri yapıyor. Makineler ateşe veriliyor. Memleketin tam ortasında inşaa edilen tren yollarına sabotajlar yapılıyor. Elektrik kabloları kesiliyor. Türk Devletine karşı bir halk ayaklanması var(mış) intibaı yaratılmak isteniyor.

Karanlık merkezlerin planlarına benziyor, Tunus’ta ve Mısır’da denen oyunların çok benzeri.

Bir tarafta zafer çığlıkları var, idareciler duymazdan geliyor. Zafer naralarını işiten evladı vatan, ne yapabilirimin telaşında! Sokağa çıksan üç-beş kişi eylem var zannıyla polis ateş püskürüyor, eylemin bilinçli ve taşlı-sopalı-molotoflu yapıldığı yörelerde sesi çıkmayan devlet kuvvetleri üç kişiye aslan kesiliyor. Yetmedi, en üst düzey idarecinin yardımcısı bile tekmeyle karşılık veriyor. Zevkin doruklarını tüm parti birlikte yaşıyorlar. Tekmeci yardımcı, kahraman ilan ediliyor. Hemen terfi ettiriliyor, uyduruk bir istifa ile. Ne kahramanı, kime karşı kahramanlık, tam anlaşılamıyor!.

“Plansızlık, basiretsizlik, ferasetsizlik, bilgisizlik, alınganlık, doğruyu sadece ben bilirim ve yaptığım her şey doğrudur gururu içinde olanlar sayesinde; Kuzey Suriye’de bir PKK devleti denebilecek bir oluşum ortaya çıktı.” (18 Şubat 2013 dusunceatolyesi.com)

Resmi tam olarak seçebiliyor muyuz? Flu, karanlık, anlaşılmaz bir tablo. Dalgaları azgın denizlerdeki sefa turlarına benziyor halimiz. Yıldırım ha düştü, ha düşecek. Paratönerin kablosu tam ortadan kesilmiş. Bir tarafa göre ölüm ve parçalanış mükedder. Diğer taraf tevekküle sığınmış, eli kolu bağlı sessizce olanları takip etmekte. Köpeklerin, çakalların izleri ‘at’ izidir dayatmasıyla yutturulmaya çalışılıyor. Sabırla, fırtınanın dinmesini bekliyoruz.

Doğrusu bu tablodan bir medeniyetin fışkıracağını sezebiliyorum. Her yükseliş, karanlıkların, dalgalanmaların, vuruşmaların sonunda vukuu bulmuştur. Hatta bu andan itibaren dünya literatürüne girecek muhteşem romanların, hikâyelerin, şiirlerin yazılabileceğini de düşünüyorum.

Sanatçı ruhu, zor şartları alt edebilirse, sonu ferah eserlerin vücuda gelmesi kaçınılmaz olur.

“Hak şerleri hayr eyler / Zannetme ki gayr eyler / Arif anı seyr eyler / Mevla görelim neyler, neylerse güzel eyler.”