Duydum Sanıyordum

Anlayamama sorunum var zannediyordum, meğer duymuyormuşum, duyma sorunum varmış benim. Duymayınca da, elbette anlamayacaktım.

Günde beş vakitte duyduğumu zannettiğim Ezan’ı meğer duymuyormuşum. Sadece işitiyormuşum. İşitmek ve duymak arası farkı ise asla öğrenmemişim. 09 Temmuz 2010 tarihinde blog’um da yayınladığım yazının III. Bölümünde şu satırlar var:

***

-“Ezan okundu mu?” dedi. Bir an duraksadım. Okundu mu, okunmadı mı? bir fikrim yoktu. Sonra diğer bir kişiye sordu. “-Hey, ezan okundu mu?”. !!

Biz, çaylarımızı içiyorduk. O sırada müezzin başladı okumaya ezanı. Ezan süresince dinledik. Çaylarımızı içiyorken, yanımızda oturan kişiye tekrar sordu; “-ezan okundu mu?”  “-nerdeee…” dedi. “-nerde o günler.”, “-Sabırsızlıkla bekliyorum. Ezanın okunacağı günleri. Doğrusu okununca ne olacağını da bilmiyorum, yaa..”,… soruyu soranın, maksadı cevap almak değildi herhalde….

 Mahallenin delisi olduğunu söyledikleri meczup.. bir başkasına soruyordu, “-heey.., ezan okundu mu?”

***

“Mahallenin delisi” kadar bile duyamamışım besbelli. Deli ısrarla soruyor “ezan okundu mu?” hatta bir süre önce okunduğu ve herkes duyduğu halde yine aynı soruyu soruyor.

Ezan ne zaman okunur? Niye okunur? Okunmasa ne olur? Okunsa ne olur?

Artık bu soruların hiç birine cevap veremiyorum.

“Allah-ü ekber.

Eşhedü en la ilahe illallah,

Eşhedü enne muhammeden resulüllah,

Hayyealel selat,

Hayyealel felah,

Allah-ü ekber.

La ilahe illallah.”

Dünyaya gönderilişin sırrı, dünyada yapılması gerekenlerin özeti, verilen sözün yerine getirilmesi çağrısı, zikri, hatırlaması…

Ve,

Selahattin İçli’nin bestelediği Sedat Ergintuğ’un şiirinde;

“Üstelik bu âlemde aşktan mahrum kalmışsan

Desene ki güzelim sen hiç yaşamamışsın”

Dediği gibi; “hiç yaşamamışsın”, ta ki duyana kadar, ta ki anlayana kadar.

Duyup, anlayan ve yaşayıp, yaşatanlardan eylemesi dileği ile…