Buyurun Tartışalım, Atış Serbest

Önceki günün gelişmelerini tam özümleyememişken, yeni günün gelişmelerini merakla, biraz da korku karışık bekler olduk. Memleket sathına nasıl yayılmışlarsa, nereden nasıl çıkacakları belli değil. Hele şuna bakın, en büyük şehrimizin, en korunaklı bir alanına (karakol) bombalı saldırı yapılıyor. Haydi, gaflet anıdır diyelim, ya, olay yerinde inceleme yapan polislerin üstüne açılan yaylım ateşi de ne oluyor? Bizim güvenlik teşkilatı terör örgütünden önce aklını mı yitirdi yoksa? Doğrudur, hain pusunun, hain saldırının nerden nasıl geleceği belli olmaz doğrudur, lakin karşı tedbir denen, psikolojik derin düşünce denen bir ön çalışma yok mudur? Tahmin bilimi, yüzlerce belirsiz verinin değerlendirilerek, bir sonuca varılması değil midir?

Neyimizi yitirdik biz ağam, neyimizi?

Salla pati çözüm, rastgele kırış, anlamsız döğüş mü olur? Evvela, rakibinin açığını görmeye çalışmak, pehlivanlığın ilk hazırlık devresi değil midir? Hani öve öve bitiremediğimiz, istihbarat başkanını, adeta “senden başkası bu görevi yapamaz” diyerek, ille de görevinin başında kalacaksın emriyle zorlanarak yeniden oraya göndermiştik, ne oldu? Niye görevini yapmıyor, yapamıyor mu yoksa? Özel kanunlar çıkartıp korumaya aldığımız arkadaş ne yapıyor şimdilerde. Yoksa aklında, ‘çözüm süreci’ ile ilgili bir kalıntı mı var. Yeniden nasıl döndürebilirim kurguları mı var? Doğrusu her şey beklenir. Şu, Suriye’den, Türkiye içlerine doğru sallanacak bir bomba numarasını unutmuş değiliz. Ha Suriye’den bu tarafa sallamışın, ha da İstanbul’da bir karakola sallamışın farkı yok. Bizim için bilinmeyen teşkilatların başında geliyor, şeffaf değiller, yapılan iş gereği böyle olmaları gerek, tabiidir. Ancak, son yıllarda verilen kayıpların, haber alamamadan kaynaklandığı sayısız kere tartışıldı açık kaynaklarda. Asker haber alamadığını, orası ise haberi verdiğini tartışmışlardı. Bunlar nasıl oluyor? Bizim aklımız ermez. Rical-i devlet bilir.

Örneğini yaşadığınız gibi, bahse girerim ki, önceki yaptıklarını ya inkâr edecekler, ya da bir gurubun üstüne yıkacaklar. “Onlar yaptırdı, kandırıldık” diyecekler. Sonra saf tutup, cemaatin başına geçerek namaz kıldıracak ve resmini çektirerek renkli gazetelerde yayınlayacak. Bunu gören halk, doğru söylediklerine inanacak. Hep yaptıkları bu değil mi? Cuma camilerinin önlerindeki mitingleri unutamayız. Hani, yere göğe sığdıramadıkları bir Savcı vardı. Nasıl da övgüler düzerlerdi hakkında, nasıl da savunurlar, nasıl da güzellemeler yaparlardı. Firarından sonra, bir de şimdi söylediklerine bakınız. Kalite ortada aşikâre duruyor.

Terör belası, şiddetini artırarak huzurun üzerine yağıyor. Tedirginlik halkın yaşama biçimini etkiledi. Yapmak istediklerini sonraya erteliyor. Ticarete, üretime, eğitime bilumum devlet etkinliklerine tesiri oluyor. En önemlisi, düşünerek karar alması gerekenlerin acele etmelerine sebep oluyor. Acele de ise yanlışların doğması kaçınılmazdır. Devlet işlerinde, teenni dışına çıkılarak kararlar alınırsa, teröre yardımcı olunabilir sonuçlar çıkar. Çünkü terör, karşıyı üzerine çekip karmaşayı yoğunlaştırmak ister. Zaten onlar, hayatlarından umudu kesmişler, kendileriyle birlikte ne kadar götürebilirse, fayda umuyorlar.

Son Beş yıl heba edilmiştir. Boşuna beklenilmiştir. Devletin sabrı, fertlerin sabrıyla ölçülemez. Devlet sabrı, kanunlara bağlıdır. Suç işleyenin, bir daha işlemeyebilir tahminiyle es geçilmesi, görmezden gelinmesi, işlediği suçların yanına kâr kalması, halkın içinde endişeye sebep olabilir ve devlete güven zedelenir. Bu durum yaşanmıştır. Devlete güven yara almıştır. Büyük şehirlerin meydanlarında ellerinde ağır silahlarla gösteri yapanlara karşı bir işlem yapılmaması, buna karşılık masum taleplerini iletmek isteyenlere karşı, devletin acımasız yüzünün gösterilmesi, çok tartışılan bir husustur. Eli silahlı olunca, el bebek gül bebek, fikrini açıklayana mahpus damları…

Askeri kışlaya tıkmak, terörün elini güçlendirdi. Bırakın dağları, büyük şehirlerde bile oyun alanı buldular kendilerine. Bu gaflete nasıl düşülür? Aslında dilim varmıyor demeye, gaflet bile diyemeyiz buna, düpedüz BOP politikalarının uygulanması sonucu yaşandı diyebiliyoruz. Nitekim hala bu projenin asıl sahipleri, son yapılanlardan şikâyetlerini yüksek sesle bildirmekteler. İstemezler çünkü PKK kendi elleriyle kurup, büyüttükleri ve bugünlerde kendi kara ordusunu oluşturan bir örgüt. Bu tuzağa nasıl da düşmüşüz?

Sakın ola ki, “bizi kandırdılar” filan demeyin. ‘İstikşafi’ gibi yeni bir kelime bulun yerine. Kandırılmak çok çocukça geliyor bana. Yeni bir kelime bulmada ustalığınızı da biliyoruz.

Eli güçlenmiş, silahları çoğalmış ve ağırlaşmış, örgüte kazandırdığı insanların (gençlerin) sayıları artmış, hem dağda, hem şehirlerde, hem siyasette gücünün zirvesine erişmiş bir örgütle neyin ‘müzakere’sini yapıyorsunuz.

Masaya yenilen taraf gibi oturtmadıktan sonra, hiçbir başarı elde edemezsiniz.