Enteller!..

Entelektüeller sustukça, enteller konuşmaya başlar.  Bırak konuşmayı, özellikle devlet idarecilerinin etrafını sararlar. Zamanla, idareciler de onlar gibi olmaya, konuşmaya başlarlar.

İşte felaket.

Bir iş mi yapacaksın? Var bir entele danış. Bak gör nasıl karmakarışık yollara saptırır seni.

Arifan susarsa, Karamanlar konuşur. Bırak konuşmayı idarecilerin etrafını demir ve yüksek duvarlarla çevirirler, idareciler de bir bakmışsınız onlar gibi olmuş, onlar gibi fetvalarla konuşur olurlar.

Arif’in susması bilinçlidir. Bir-kaç cümle ile karşıyı ölçer, kumaşının kalitesini bir cümle ile anlar. Bakar ki, onda anlayacak beyin yok, susar. Hiç olmazsa kendinin üzülmesine fırsat vermez. İşte Karamanların ortaya çıkışı bu aralardadır. Çıkarlar ama işleri de berbat ederler. Yıktıkları eserlerin tamiri için hiçbir emek harcayamazlar, çünkü bilemezler, bilmezler. Eksiklidirler. Lakin kendilerini öylesine kabul ettirmişlerdir ki, idareciler onlardan bir türlü ayrılamazlar. Bu durum, gittikçe büyüyen sorun yumağına dönüşür. Karamanlar bir yandan yüksek getirili hayatlarına devam ederken, hasta yatağında, kendisi gibi hastalık pençesine düşürdüğü, devleti, toplumu seyirden zevk almaya devam ederler.

Güzel bir sözü hatırladım: Koyunun bulunmadığı yerde, keçiler kendini Abdurrahman Çelebi sanırlarmış.

Böyledir, herkes vazifesini hakkıyla yaparsa, ne entellere, ne de Karamanlara yer kalmaz.