Adalet Arayışı

Şimdi, bırakalım eller ne düşünüyor, eller ne yapıyor, içimize dönelim, kendimize yönelelim, düşüncemizi içe odaklayalım.

Birbirini kıran insanlar topluluğunun düştüğü hazin durumun sebeplerini kendimizde arayalım. Düşünebiliyor musunuz, bir Müslümanın beline bomba bağlanıyor ve Cuma Namazında tıklım tıklım olan bir Camiye giderek, bombanın pimini çekiyor, kendisini ve patlama anına isabet etmiş onlarca Müslümanı katlediyor. Bu nasıl bir akıl tutulmasıdır, bu nasıl bir geriye gidiştir?

“… Her inatçı zorbanın emrine tabi oldular” (Hûd/59).

Adaletten kopuşun öz anlatımı. Gerçekten uzaklaşılarak, tabi olunan ‘zorba’nın emirleriyle hareket etmek ve ona tabi olarak hayatı şekle-şemale sokmaya çalışmak, en başta adaletsizliktir. Aynı sure 97. Ayette ise “Firavun’un emrine tabi oldular” buyurulur.

Şuara Suresi 150, 151 ve 152. Ayetler ise kesin sonucu ilan eder ve hükmünü verir:

“O halde Allah’tan (kesinlikle yaptıklarınızın sonucunu yaşatacağı için) korunun ve bana itaat edin.”

“Yetkisini aşanların emrine itaat etmeyin.”

“Ki onlar (yetkilerini aşanlar) dünyada insanları yanlışa yönlendirirler; düzeltici olmazlar”.

Demokrasilerde meclis, en büyük danışma, müzakere, tartışma ve karar alma mevkiidir ve işini yaparken, kimseden emir almaz, kimsenin talebini dikkatte bulundurmaz, kararını verirken her bir meclis üyesi vicdanı ile yapayalnız olmalıdır. Kararlarını verirken, dini, inancı, ırkı, ideolojisi onu asla ilgilendirmez. Onları o yüce çatı altına gönderirken zaten millet gerekli incelemeleri yapmış ve nasıl karar almaları gerektiğine vaktiyle karar verilmiştir. Milletin menfaati, insanlığın saadeti, kamu malının yerine harcanması gibi hedefler ulaşılacak tek gayedir. Birilerini memnun etme gibi bir hedef ve görev asla olmamalıdır.

Bu demektir ki, kararlar bir kişinin dili ucunda değil, topluluğun ortaklaşa varacakları yapılacaklar listesidir. Bu imkân kenarda dururken, bir kişinin kendinde yetki görerek kararı alması ve danışma kuruluna bu kararı çıkartmalarının dayatılması en büyük zulüm ve adaletsizlik olmalıdır. Kanunlarla tanınan yetkiler dışına çıkılarak, kendisini tatmin üzere, etrafını nemalandırmak üzere alınan kararlar, bilinsin ki, bir gün gelir geri döner, ters teper ve intikamını kendisi eliyle hazırlar. Yanlışların en büyüğü budur. Her Firavun kendi yanlışlarından sebep tepe-taklak olmuştur.

Yazılan bütün seçim beyannameleri, büyüklerin öğütleri, siyasetnameler hepsi hepsi, “halka adaletle muameleyi, huzur ve güvenliği sağlamak” üzere kaleme alınır. İşleri liyakati dikkate alarak teslim edilmesi, kamu zenginliğinin dağıtılmasında en ücra köşedeki fakirin hakkının da dikkate alınması, komşularla iyi ilişkileri sağlarken, ara bozuculuktan kaçınmak, zamanın ilmi gelişmelerine uygun eğitim programlarının yapılması, sağlık ve güvenlik gereklerinin en üst seviyede hazırlanması ‘huzur ve güvenliğin’ sağlanmasında en önemli gidilecek yollardandır.

Adaletin sağlanması, adalet arayışı suçluya hak ettiği cezayı vermektir. Suçlu elini kolunu sallayarak dolaşırsa, masumlar köşelerine çekilip, ah edeceklerdir ki, bu aha dayanabilecek bir beden (mülk) tahayyülü zordur. Çünkü “Mülk, Allah’ındır.” (Al-u İmran/26) Tasarruf, insan eliyle olduğundan ve başkasının mülkü üzerinde, kanunların, hükümlerin, insanlık menfaatinin haricinde tasarrufta bulunmak, ne manaya gelir? Var, bunu da sen anla.

“Aziz” de eder, “zelil” de. Ve bu imtihan “Mülk verdikleri” üzerinde olmaktadır. ‘Mülk’ü devlet olarak da anlayabiliriz.

Adalet, devletin oturduğu en mühim sütundur. Bozmaya gör. Evvela bozanın başı beladan kurtulmaz. Kişi, kendi kazdığı çukura düştü derler ya, işte mana budur.